Party: SPEKTAKL "Pieśni o Krainie, Panu Bogu i Życiu Człowieka"

Party: SPEKTAKL "Pieśni o Krainie, Panu Bogu i Życiu Człowieka"

Zespół teatralny i wydawnictwo "Teď nádech a leť" / "Teraz wdech i leć" z Czech oraz Pracownia pod Baranami
zapraszają na spektakl-obrzęd
"PIEŚNI O KRAINIE, PANU BOGU i ŻYCIU CZŁOWIEKA"
(spotkanie w trzech częściach):

WSTĘP WOLNY (ale ogromna prośba o dobrowolne datki do kapelusza dla artystów :)

1. Warsztat tradycyjnego śpiewu i pieśni
- godzina 17:00-19:00
2. Spektakl-obrzęd "Pieśni o krainie, Panu Bogu i życiu człowieka" -19:30 [czas trwania: około godziny]
3. Film "Koniec pieśni Piotra Borowskiego" [53min.]
- godzina ~ 20:30

1. WARSZTAT ŚPIEWU TRADYCYJNEGO
Prowadzą: Zane Pērkone (Łotwa) oraz członkowie i goście zespołu teatralnego "Teď nádech a leť "

Warsztaty wprowadzają do opanowania technik głosu i śpiewu pieśni tradycyjnych za pośrednictwem ćwiczeń ciała, oddechu i głosu, śpiew/opowiadanie pieśni - monodycznych, wielogłosowych, starodawnych. Uczestnictwo w warsztacie jest jednocześnie zaproszeniem (ale nie warunkiem) do wspólnego udziału i śpiewu w spektaklu "Pieśni o krainie, Panu Bógu i życiu ludzkim", który odbędzie się po zakończeniu warsztatów.

Zane Pērkone (Łotwa) zajmuje się tradycyjnymi technikami śpiewu i pieśniami ludowymi od dziesięciu lat. Edukację zaczęła u folklorystki Ivety Tāle, założyciełki zespółu tradycyjnych pieśni przy Łotewskiej Akademii Kultury "Saucējas" i przez kilka lat była członkinią zespółu. "Saucējas". Zajmuje się studiami nad śpiewem tradycyjnych pieśni i muzyką z różnych regionów Łotwy. W zespole Zane Pērkone uczestniczyła w wyprawach do regionów, gdzie techniki ludowego śpiewu i pieśni są wciąż żywe, uczyła się od wiejskich muzykantów, brała udział w badaniach na materiałach archiwalnych. Opanowała specyficzny dźwięk i sposób śpiewu z kilku regionów, uczy tych technik wokalnych.

2. PIEŚNI O KRAINIE, PANU BOGU I ŻYCIU CZŁOWIEKA
Spektakl-obrzęd wokół stołu biesiadnego zbudowany z tradycyjnych pieśni morawskich, polskich, ukraińskich i łotewskich oraz poezji Bohuslava Reynka i Brunona Schulza, gdzie śpiewem tych pieśni staramy się wykroczyć poza czas i przestrzeń teraźniejszą.

"Pieśni są ogniwem epok i krain przeszłych, teraźniejszych i przyszłych. Pieśni są miejscem spotkań z martwymi i dalekimi. Pieśni są drogą więzią lekiem. Pieśni są duszą i duchem. Pieśni są ciałem."

Stworzyli: Jana Dobešová, Blanka Lhotáková, Kamila Kutálková, Zane Perkone, David Zelinka,
Grają i śpiewają: ci i inni

3. Projekcja filmu "KONIEC PIEŚNI" (pomysł i reżyseria: Piotr Borowski)
"Zimą 1980/81 roku wyruszyłem wraz z trójką moich przyjaciół aktorów na „Wyprawę zimową”. Przez trzy miesiące pokazywaliśmy nasz spektakl na Białostocczyźnie, w strefie przygranicznej pomiędzy Puszczami Augustowską i Knyszyńską. Chodziliśmy pieszo od wsi do wsi, ciągnąc nasze rzeczy na sankach. Docieraliśmy do wiosek położonych z dala od uczęszczanych dróg. Spotykaliśmy ludzi różnych narodowości i wyznań: staroobrzędowców, Tatarów, prawosławnych, Białorusinów, a także dotarliśmy do enklawy religijnej Wierszalin. Ci ludzie, w geście wdzięczności za nasze przedstawienie, śpiewali nam swoje pieśni, które utrwaliłem wtedy na taśmach magnetofonowych.
Miałem wtedy nieodparte wrażenie, że na moich oczach gaśnie stary świat, bo wsie wyludniają się, młodzi ludzie odchodzą do miasta, a wśród starych pamięć zanika. Owej zimy roku 1980 przełamywałem opór i nieufność ludzi wiedząc, że zbieram bezcenne bogactwa odchodzącego świata. W roku 2007 powróciłem tam, aby im te nagrania oddać lub przekazać je rodzinom tych, którzy już odeszli.
Odszukanie ich dzieci i wnuków stało się spełnieniem i zamknięciem tego, co zrobiłem 27 lat temu. Comiesięczne spotkania, wynikłe z nich rozmowy, wsłuchiwanie się w głos nagrań, udokumentowałem na filmie. By dotrzeć do prawdy wspomnień, film był kręcony „na żywo”, spontanicznie, bez wstępnego aranżowania sytuacji. Chodziło o bardzo osobisty odzew na bliskich, przodków, na kulturowe dziedzictwo; o to, jak starzy ludzie żyją poprzez pieśń w swych wnukach, dzieciach, następcach, co się dzieje z kulturą po upływie ćwierć wieku, jakim szlakiem biegnie dzisiaj, ten stary ślad."
Długość filmu: 53 minut

Zespół teatralny "Teraz, wdech i leć"
Zespół teatralny "Teraz wdech i leć!" (David Zelinka, Karolína Plachá i goście) zaczął działać w 2010. Oprócz tworzenia spektakli teatralnych, zespół tworzy również własne publikacje: książki o niezwykłych rozwiązaniach graficznych i przestrzennych. Jednak podstawowym językiem wyrazu jest język teatralny. Źródłem inspiracji są podróże, spotkania z ludźmi, ich historie, życie, obyczaje, wierzenia i pieśni. Tematy i wątki, wystarczająco głębokie i mocne, by pobudzić wolę mówienia o nich i dzielenia się nimi zainspirowali ludzie i pejzaże Gruzji, Indii, Kurdystanu, Syrii. Przewodnikami na drodze do rozpoznania naszego własnego pejzażu ojczystego są stare pieśni, morawskie i czeskie, ale także ukraińskie, polskie... słowiańskie. Interesuje nas granie w różnych przestrzeniach, teatralnych i nieteatralnych, także w domach.

Ostatnie przedstawienia:
Kabul, Bagdad, Ar Raqquah, Maarran (2014) - teatralna mozaika złożona ze szczątków życia tych, którzy musieli się wyprowadzić, których losy napisała wojna; opowieści o tożsamości, nostalgii, determinacji i świadomości, że w każdym wypadku można iść do przodu.
Pieśni wielkanocne (2014) – minimalistyczne teatralne przedstawienie obrzędów związanych z pieśniami
Pieśni adwentowe (2013) – minimalistyczne przedstawienie teatralne, w którym, śpiewając stare, tradycyjne pieśni z Moraw, Ukrainy i Polski staramy się dosięgnąć tego, co „poza”.
Kaukaskie Arabeski (2012) – ludzie, obrazy i opowieści, które napotkaliśmy podczas podróży do Gruzji, portrety życia i losów utkanych z beznadziei i woli, ze słabości i mocy, z degeneracji i wiary, z dumy i sceptycyzmu, z tego, co majestatyczne i tego, co śmieszne, które nie są już gruzińskie lecz nasze - ludzkie.
Droga do świątyni i z powrótem (2010 – edycja czeska, 2011 – edycja angielska i polska) – autorski projekt książkowy zawierający płytę CD z autentycznymi zapisami pieśni, mantr i dźwięków z indyjskich świątyń, rynków i domów, oraz dwie książki kolaży złożonych z tekstów, zarówno opisowych jak i
poetyckich, rysunków i fotografii.
Satyagraha Życia Codziennego (2011) – medytacja filmowa o codziennej rzeczywistości Indii, strumień nieomal statycznych widoków wsi, świątyń i świątyniek, po której następuje kolaż autentycznych zapisów dźwięków, pieśni, mantr i hałasów – pozorny bezruch pełen jest zdarzeń, pozorny hałas pełen jest ukrytych znaczeń.